Een paar dagen weg om even tot rust te komen. Het weer werkt mee en trakteert ons op een breed palet aan weerfenomenen. Gezellig samen en af en toe de tijd om mijn verbeelding zijn gang te laten gaan :-D! Hoewel ik vind dat fotograferen vooral het creëren van illusies is, ben ik erachter gekomen dat ik toch nog steeds vooral toeschouwer ben. Mijn foto’s zijn de registratie van mijn beleving en interpretatie van wat ik “zie”. Hieronder een impressie.
zee, strand, duinen
ebbende vloed
veranderlijk weer met buien
hoogwater, een vluchtende storm
stille mist
blauwe lucht met zon
de elementen in hun element
dynamiek
weidse vrijheid, ongekend
Na aankomst op Schouwen meteen uitwaaien op het strand. Nou ja, strand? De vloed heeft slechts een smalle strook zand overgelaten, die op het ritme van de golven onder een laag schuim verdwijnt. Net als onze voeten!
Het waait stevig en er is een fikse branding. De zee kleurt mee, weerkaatst de paars grijze regenwolken maar vreemd genoeg zie ik de kleur van het zand terug in de zee en in de lucht. De beweging die de foto suggereert reflecteert de dynamiek die ik ervaar van branding en jagende wolken.
Wanneer we een dag later opnieuw aan het eind van de middag met vloed op het strand zijn, blijkt de zee én de wind een stuk minder aanwezig. Zo niet de regenwolken. Boven zee regenen ze flink uit. Een vissersboot in de verte lijkt de strijd aan te gaan met de elementen.
De meeuwen zijn totaal niet onder de indruk van “het geweld”, zeilen straf mee of blijven lekker tegen de wind in hangen.
Als ik de ochtend er op het gordijn opendoe, laat het weer zich van een hele andere kant zien. De zon schijnt rood door mist en bomenrij aan de andere kant van het veld.
Als ik daarna naar de duinen ga, hoop ik dat daar ook mistbanken hangen maar niets is minder waar. Slechts hier en daar hangt een dunne sliert. Maar wanneer ik mij enkele minuten later omdraai als ik bijna boven op een duin sta, rolt een deken van mistdruppels zich uit tussen de struiken en betovert mijn uitzicht.
’s Middags op het strand is de zee tot rust gekomen. De wolken drijven langzaam voort en zorgen voor een verrassend licht en schaduwspel. Dit spel in combinatie met een enkele palenrijen en reflectie van zand en zee daagt mij uit. En niet alleen mij!
De laatste ochtend wil ik vroeg met afnemend water aan het strand zijn zodat het strand nog maagdelijk is. Bij aankomst verraden de wolken de komst van de zon en laten een traantje ver op zee. Wat een onwerkelijke, zoete, zachte kleurencombinatie!
In Zeeland beveiligt men het strand tegen de zee door het plaatsen van palenrijen. Zo is de stroming langs het strand minder (sterk). Op sommige plaatsen gebruiken ze hiervoor dubbele palenrijen op andere een enkele. Bij deze wist men niet zo goed wat ze wilden. Een enkele palenrij gaat plotseling over in een dubbele (maar die zit hier nog net onder water). De eerste zonnestralen piepen over de duinen en verlichten de schuimkoppen van de branding.
Uitgecheckt en afscheid nemen van het strand dat baadt in het felle zonlicht. Er is geen wolkje aan de lucht. Nog even spelen met licht, schaduw en de structuur van de houten palen.